“Az kalsın, seni sevmek gibi bir hataya düşüyordum” dediğini duyar gibiyim. İşlenmiş bir günahtım belki de senin vicdanında. Oysa elim bile değmemişti ellerine. Anlatamadım sana adı “sevmek” olan sevaplarımı.
Akıl erdiremediğin kanyonlar taşıyordum oysa sırrımda. Asma köprüler dikmen içindi sözcüklerim, o vadilere. Ama yetmedi, yetmedi sözcüklerim.
Günahsam eğer vicdanında, tövbe et; çünkü müjde verir PEYGAMBER: “Günahkârların en hayırlısı günahından tövbe edendir.”
Unutma! Vicdanında sevaplaştığımı hissettiğim gün, affedildiğini hissettiğin gündür..
